Με όλο το σεβασμό, το άρθρο που χαρακτηρίσατε ως ‘εγκληματικό’ είναι προσαρμοσμένο από το βιβλίο του Martin Herbert (Καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Leicester της Μ. Βρετανίας), με τίτλο «Διατροφή και ύπνος των παιδιών». Οι ‘οδηγίες’ έχουν αυτήν τη μορφή για να βοηθήσουν τους γονείς να ακολουθήσουν το πρόγραμμα που προτείνει ο κ. Herbert, βήμα-βήμα. Οι συγκεκριμένες στρατηγικές παρουσιάστηκαν σε μια ομάδα γονέων στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Νέας Απολλωνίας, κι επειδή πολλοί γονείς είδαν άμεσα αποτελέσματα, μου ζητήθηκε από την Υπεύθυνη του Πολιτιστικού Κέντρου-Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου Νέας Απολλωνίας, να το δημοσιεύσω στο Τοπικό Περιοδικό της Ν. Απολλωνίας.
Η δική μου άποψη είναι: «…στη δυσκολία του ύπνου είναι συμπυκνωμένοι όχι ένας, αλλά πολλοί και διάφοροι φόβοι: εκείνος της απομάκρυνσης, του ξένου, της εγκατάλειψης, του σκοταδιού, των άσχημων ονείρων, κλπ. …..Σχετικά με το φόβο για το σκοτάδι: Μεταξύ των ενηλίκων υπάρχουν πολλοί περισσότεροι απ’όσο φανταζόμαστε που νιώθουν αυτόν το φόβο, σε σημείο μάλιστα ν’αφήνουν κάποιο φως αναμμένο τη νύχτα, εάν είναι μόνοι. Προφανώς υπάρχει σε αυτούς μια βαθιά ανάγκη ελέγχου της κατάστασης, που καθιστά ανυπόφορη την ιδέα του ολικού σκοταδιού, όταν δεν είναι δυνατό να δει κανείς. Κι αυτό ακόμη μια φορά αποδεικνύει την πολυμορφία, που εμείς οι ενήλικες μπορούμε να έχουμε στη συμπεριφορά μας και πως καθένας μας οργανώνει τις άμυνές του με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί να βρει. ‘Εγώ φοβόμουν τόσο το σκοτάδι, τις νέες καταστάσεις, την απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον’, έλεγε κάποτε μια νεαρή μητέρα, ‘που στη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού τις πρώτες τρεις βραδιές δεν κοιμήθηκα καθόλου. Κι όχι μόνον, όταν ο σύζυγός μου αποκοιμιόταν, τον ξυπνούσα, για να μου κρατά συντροφιά. Εωσότου, την τέταρτη βραδιά, αντέδρασε και με μάλωσε, όπως μαλώνουν ένα κοριτσάκι. Το πιστεύετε ότι αυτό με καθησύχασε; Εκείνη τη νύχτα κάθισα ήσυχη χωρίς να πω τίποτε, μέχρις ότου σιγά σιγά αποκοιμήθηκα κι εγώ’. Πιστεύω ότι αυτό είναι καλό παράδειγμα σχετικά με το θέμα των ορίων και της σημασίας τους να συγκρατούν τους ίδιους τους φόβους μας στις καταστάσεις που προκαλούν έντονο άγχος. Παρά την κούραση και τη δυσκολία που μερικές φορές προκαλεί, για ένα παιδί το να καταφέρει να κοιμηθεί μόνο του αντιπροσωπεύει μια μεγάλη νοητική εμπειρία και το βίωμα μιας κατάκτησης.»
Φυσικά, ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει τη δική του άποψη. Κάποιοι άνθρωποι που το έχουν ψάξει λίγο παραπάνω, έχουν γράψει βιβλία τα οποία όλοι εμείς αγοράζουμε και διαβάζουμε. Αν ήταν να βασιζόμασταν μόνο στο ένστικτο, θα βρισκόμασταν πολλά χρόνια πίσω. Όλα όσα έχω γράψει παραπάνω και πολλά περισσότερα, μπορείτε να τα βρείτε στο καταπληκτικό βιβλίο της Alba Marcoli ‘Ο Θυμός των Παιδιών’. Στις σελίδες 55-66 θα βρείτε ένα παραμύθι για τη δυσκολία του παιδιού να αποκοιμηθεί και στη συνέχεια κάποια σχόλια, τα οποία κλείνουν το κείμενο κάπως έτσι: «…Συνεπώς η δοκιμασία του βραδινού αποχωρισμού είναι εκείνη που μας βοηθά να καταλάβουμε εάν ένα παιδί αισθάνεται ασφαλές. Όταν δεν τα καταφέρνει, ίσως το αληθινό πρόβλημα δεν είναι τόσο η νύχτα καθ’εαυτή, όσο το γεγονός ότι το παιδί σε εκείνη τη στιγμή δεν επεξεργάστηκε ή δεν ξαναβρήκε μέσα του αρκετή σιγουριά, για να την αντιμετωπίσει. Κι αυτός είναι τότε ο χώρος, όπου είναι χρησιμότερο να βοηθηθεί από τους γονείς του.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου