Η μητέρα που αγαπά, διδάσκει το παιδί της να περπατάει μόνο του…
Είναι αρκετά μακριά του ώστε να μη μπορεί να του παρέχει στήριγμα, αλλά του απλώνει τα χέρια της…
Μιμείται τις κινήσεις του κι αν παραπατήσει, σκύβει γρήγορα σαν να πρόκειται να το αρπάξει…
Έτσι το παιδί μπορεί να νομίσει ότι δεν περπατά μόνο του…
Κι όμως, κάνει περισσότερα…
Η έκφραση του προσώπου της το ενθαρρύνει, σαν αμοιβή…
Έτσι, το παιδί περπατά μόνο του, με τα μάτια καρφωμένα στο πρόσωπο της μητέρας του κι όχι στις δυσκολίες που συναντά μπροστά του…
Στηρίζεται σε χέρια που δεν το κρατούν και προσπαθεί συνεχώς να φτάσει στο καταφύγιο της αγκαλιάς της μητέρας του, χωρίς να υποπτεύεται ότι τη στιγμή ακριβώς που τονίζει την ανάγκη του για εκείνη, αποδεικνύει ότι τα καταφέρνει χωρίς εκείνη, γιατί περπατά μόνο του…
SØren Kierkegaard, 1979
Δανός Φιλόσοφος 19ου αιώνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου